Την Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2018, η θεατρική ομάδα του σχολείου μας, με υπεύθυνη την καθηγήτρια Έλλη Σιαπανίδου, παρουσίασε την παράσταση "Το Τρένο", του Λένου Χρηστίδη.
Στην κατάμεστη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης οι μαθητές και οι μαθήτριες ξεδίπλωσαν για ακόμα μια φορά το υποκριτικό ταλέντο τους σε μια παράσταση άκρως νεανική με πολλές προεκτάσεις για την κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα.
Έπαιξαν οι μαθητές:
Ανίτα Κάλθι, Μυρτώ Τζόκα, Φιλιώ Πουτέτση, Χριστίνα Ζωγοπούλου, Παρασκευή
Γεωργίου, Τάσος Πάκος, Τζόσουα Σπυράλατος.
Στα φώτα: η μαθήτρια Ζένια
Ρούσσου. Στο βίντεο: η μαθήτρια
Αποστολία Ντάκουλα.
Ιδιαίτερα βοήθησαν οι καθηγητές:
Περικλής Γιαννουλάτος (φωτογράφιση, οπτικοακουστικό υλικό, μεταφορά σκηνικών)
και ο Μάνθος Κώτσης (κατασκευή σκηνικών).
Ευχαριστίες:
Διεύθυνση Μουσικού Σχολείου Πρέβεζας
Σύλλογος Διδασκόντων
Αφίσα: Βασίλης Κατωγιάννης
Βιντεοσκόπηση: Θεόφιλος
Καζαντζίδης
dΒ Sounds
Νυφικά Ελεονόρα
Ανθοπωλείο Νία Χατζηστεφάνου
Ζαχαροπλαστείο Το Σπιτικό
Όλα τα έξοδα της παράστασης
καλύφθηκαν από τα έσοδα της σχολικής εφημερίδας, «Στη Διαπασών».
Λίγα
λόγια για την παράσταση:
6 νέοι
6 έφηβοι
6 διαφορετικές ιστορίες
6 διαφορετικές "αποσκευές"
συναντιούνται σε ένα βαγόνι... για πού; Για όπου!
Το τρένο αποτελεί μια αλληγορική παράσταση για τα
μπερδεμένα και δύσκολα χρόνια της εφηβείας. Συμβολίζει την πορεία από την
εφηβική ζωή προς την ενηλικίωση, με τη νεανική φρεσκάδα, αλλά και την αναζήτηση
ταυτότητας, την οργή προς το κατεστημένο, αλλά και την πεποίθηση ότι μπορεί να το
αλλάξει.
Προβλήματα που -ευτυχώς- δεν αποτελούν τη νόρμα
συνωστίζονται σε ένα κουπέ με την υπερβολή του θεάτρου -συχνά του παραλόγου!-
και με σουρεαλιστικές δόσεις... για να μας μεταφέρουν στο στρόβιλο της σημερινής
ταραγμένης εφηβείας:
Μια νύφη το σκάει γιατί γίνονται και ... λάθη.
Ένας φωτογράφος φεύγει από το σπίτι του, γιατί "δεν τον σηκώνει το
κλίμα".
Μια ρατσίστρια αναμασά ό,τι ακούει από την τηλεόραση.
Μια μισότρελη αναπαράγει το βίαιο μοντέλο συμβίωσης που γνώρισε από
τους γονείς της και γίνεται θύμα και θύτης μαζί.
Ένα ψώνιο, προϊόν της σκουπιδοτηλεόρασης που αποζητά το ειλικρινές
ενδιαφέρον από τη μητέρα του.
Ένας μυστηριώδης τύπος, παρατηρητικός...
Ακολουθούν τις "εντολές" του τρένου και
ξεδιπλώνουν σιγά-σιγά τις "αποσκευές" τους... Για να
συνειδητοποιήσουν κάπου πριν το τέλος της διαδρομής πως υπάρχουν "κι άλλα
τρένα, κι άλλες ράγες, τρένα επί τρένων..." και πως στην τελική εμείς
χαράσσουμε τη ζωή μας και τη διαδρομή μας. Έτσι, που στο τέλος να μπορούμε να
σιγοτραγουδάμε: "I did it my way...".
